کو شعلهٔ دردی که به ذوق اثر داغ

خاکستر من سرمه کشد در نظر داغ

افسردگی از طینت من رنگ نگیرد

چون کاغذ آتش زده ام بال و پر داغ

غمخواری ما سوخته جانان چه خیالست

جز شعله نسوزد جگر کس به سر داغ

هر چند ندارد ره ما منزل تحقیق

چون شمع روانیم همان بر اثر داغ

از اهل هوس جرأت عشاق محالست

زبن بی جگری چند نجویی جگر داغ

هر لخت دل آیینهٔ برقی ست جهانسوز

خورشیدکشیده است جنونم به بر داغ

هر چند جهان خندهٔ یک لاله ستانست

کو دل که برد رنگ قبول از نظر داغ

مهتاب شبستان خیالم بر رویی است

آن به که گل پنبه گذارم به سر داغ

با عجز بسازیدکه صد شعله درین دیر

شمشیر شکسته ست به زیر سپر داغ

ما را به بلای سیهی کرد مقابل

یارب که بسوزد کف آیینه گر داغ

بیدل ز دلم طاقت پرواز ندارد

هر چند به صد شعله برد بال و پر داغ